تو اون کوهی که سرتاپاغروره .

تنهایی مرموز دامنه های کوه دور ازخانه. دورترین دور بی انتهای افق تن کشیده روی بستر مواج دریایی ازموجهای بیتاب . چسبیدن کنه وار پیچ‌کهای خزه دار شبنم گرفته مرطوب و لزج جنگل که پای رفتنت رو کند میکنه و تورو تو خودش میکشه . مث آغوش تند عطرعطش تند معشوقی خشن اما این ، اصن یه چیزی بود . بهم یه چهره ای نشون داد که اون لق لق اسپورت نامناسب پاهام و پوشش بی حفاظ تنم و موهای آشفته روی شونه هایم که انگار مسابقه گیس کشی بود . منبع